Wie regeert Israël?

Uri Avnery

Uri Avnery werd geboren in 1923, net als Shimon Peres. Avnery in Duitsland en Peres in Polen. Beiden kwamen rond dezelfde tijd – begin jaren dertig – naar Palestina. Avnery werd een strijder bij de terreurbeweging Irgoen en Peres was meer iemand die op de achtergrond meewerkte. Hij zou zich later bezighouden met het illegale kernwapenprogramma van Israël en na 1967 een belangrijke rol spelen bij de expansie van de joodse staat door middel van nederzettingen in bezet gebied. Tot vorig jaar was Peres president van Israël.

Avnery richtte in 1993 de vredesbeweging Gush Shalom (“Vredesplatform”) op omdat hij snel inzag dat de zogenaamde vredesonderhandelingen een farce waren. Hij wilde dat de Palestijnen een eigen staat zouden krijgen, zonder de onderdrukking vanuit Israël. Hij schuwde het contact met Arafat en Hamas niet, hetgeen hem kwam te staan op beschuldigingen van “extremisme”.

Peres besloot zijn dubieuze loopbaan als ambassadeur van de vrede. Dat wil zeggen dat hij overal praatjes hield vol vredelievende gemeenplaatsen, terwijl het geweld tegen de Palestijnen en de landroof gewoon doorgingen. Avnery daarentegen ondernam wel degelijk actie tegen de corruptie in de politiek en de misdaden van de bezetters.

Beiden willen echter een joodse staat. Peres een grote en Avnery een kleine. Peres wil geen Palestijnse staat en Avnery wel. Maar het feit dat deze laatste blijft vasthouden aan een 2-statenoplossing is voor velen een reden hem in het kamp van de zionisten te stoppen. Hij noemt zichzelf echter een post-zionist, voor hem was het zionisme geëindigd met de oprichting van de joodse staat. Direct na de oorlog van 1967 publiceerde hij Israel Without Zionists: A Plea for Peace in the Middle East. Hij was er erg vroeg bij. Maar zijn idee van twee staten die op zeker moment zouden kunnen versmelten tot een confederatie werd hem niet in dank afgenomen. Hij werd, samen met zijn vrienden, aangeklaagd wegens anti-zionisme. En om die reden bedacht hij de term post-zionisme als belangrijkste troef in zijn verdediging. Hij won en kreeg zelfs een forse schadevergoeding, die vervolgens werd gebruikt om de “staatsondermijnende” activiteiten voort te zetten.

Avnery en Arafat in Beiroet in 1982.

De term zionisme is ook nu nog springlevend. Zionisme wordt gebruikt om de aandacht af te leiden van wat men zou mogen verwachten van een serieuze staat. Gideon Levy had het er vandaag in zijn column ook weer over. Het Palestijnse Knesset-lid Haneen Zoabi wordt als een verraadster beschouwd, omdat ze Israël niet als joodse staat wil erkennen, maar extreem-rechtse joodse groeperingen die absoluut geen democratie willen, worden wel als zionisten beschouwd en blijven derhalve buiten schot. Levy schrijft:

Ergens tussen pedofilie en moord, erger dan diefstal en mogelijk zelfs erger dan verkrachting, vinden we de nationale misdaad – met nadruk op het bepaalde lidwoord – anti-zionisme.

Avnery’s post-zionisme is een utopische gedachte. Dan was het bij 1948 gebleven; dan was er een Israëlische nationaliteit gekomen; dan waren niet alle joden in de wereld – graag of niet – onderdeel van de joodse natie gebleven; dan zou premier Netanyahu in Parijs, of nu ook weer vanwege een aanslag in Denemarken, niet alle joden kunnen oproepen “naar huis terug te keren”; dan had de krant Haaretz niet bijna elke dag kunnen verwijzen naar een joods succesverhaal ergens in de wereld, alsof dat verhaal onlosmakelijk met Israël verbonden zou zijn; of nog vaker naar de Tweede Wereldoorlog, toen er helemaal geen Israël bestond.

De joodse natie (alle joden) is iets anders dan de geografische locatie van de joodse staat. Dit komt duidelijk naar voren als we zien hoe Israël vanuit het buitenland wordt aangestuurd. The Independent deed begin vorige maand al een boekje open over de Amerikaanse inmenging in de Israëlische politiek.

Meer dan 90% van de recente campagnebijdragen ontvangen door premier Benjamin Netanyahu kwam uit de Verenigde Staten.

Het meeste geld komt van een klein aantal steenrijke families. Maar boven dat alles torent de Amerikaanse multimiljardair Sheldon Adelson uit. Deze man financiert de grootste krant van Israël, een krant die volledig aan Netanyahu zelf is gewijd, nog meer dan aan zijn Likoedpartij. Adelson is een Amerikaan, maar werkt in Israël voor Netanyahu en in de Verenigde Staten voor Israël (en tegen Obama). Avnery beschrijft hem zo:

Behalve casino’s in Las Vegas, Pennsylvanië, Macao en Singapore, bezit hij de Amerikaanse Republikeinse Partij en, sinds kort, zowel het hogerhuis als het lagerhuis van het Amerikaanse Congres.

Hij bezit tevens Benjamin Netanyahu.

Eerder was Yedioth Ahronoth ( “Het laatste nieuws”) de grootste krant, en deze is nu als tegenreactie fel tegen Netanyahu gekeerd. Avnery verwijst zelfs naar een journalist die beweert dat de huidige verkiezingscampagne in feite een strijd is tussen twee dagbladen. Maar dat gelooft Avnery niet, want beide kranten zijn “super-patriottisch, oorlogszuchtig en rechts”.

De krant van Adelson, Israel Hayom, is gratis. Tegenstanders wilden dan ook proberen via een wet gratis kranten te verbieden (vanwege oneerlijke concurrentie). Bij een eerste stemming kreeg dat voorstel veel bijval, wat Netanyahu woedend maakte. Netanyahu ontsloeg twee belangrijke leden van de Knesset, waardoor die ontbonden werd. Volgens Avnery moet dit wel op aandringen van Adelson zelf zijn gebeurd, om de wet tegen te houden die zijn krant zou verbieden.

Adelson heeft in het verleden enorme sommen besteed aan campagnes van (“pro-Israël”) republikeinen in de V.S. En hij is al begonnen met het selecteren van de volgende kandidaat die Obama zou moeten vervangen. Uiteraard telt maar één ding: een onvoorwaardelijke steun aan het beleid van Netanyahu. En aan Israël natuurlijk. Avnery beschrijft de ideale staat weer bloemrijk:

Niet zomaar een Israël, maar een rechts, suprematistisch, arrogant, gewelddadig, expansionistisch, annexionistisch, compromisloos, koloniaal Israël.

En dat is wat het zionisme inhoudt. Iemand als Adelson (of een van de talloze anderen die vanuit of in het buitenland deelnemen aan de Israëlische politiek) wordt niet gezien als een buitenstaander, zelfs niet als een buitenlander. Hij is “een van ons”. De huidige Israëlische ambassadeur in de Verenigde Staten was een Amerikaan, geen Israëliër, maar moest zijn Amerikaanse nationaliteit inleveren toen hij voor de Israëlische regering werkte. Volgens Avnery zit ook hier de hand van Adelson achter.

Deze visie van een gigantisch Israël blijkt ook uit de enorme bedragen die Adelson schenkt aan Birthright Israel (de naam zegt het al), een organisatie die jonge Amerikaanse joden verzorgde reizen naar Israël aanbiedt, waar vervolgens selectief getoerd wordt om het land zo aantrekkelijk mogelijk voor te stellen. Onlangs schonk de man nog 40 miljoen dollar aan deze organisatie. En die kwamen bovenop een eerdere 140 miljoen!

Een laatste voorbeeld. Op 5 februari publiceerde de krant Haaretz een artikel van Uri Misgav, waarin uit de doeken werd gedaan hoe premier Netanyahu in Japan een goed woordje had gedaan voor zijn maatje Adelson. Deze zou ook daar zijn casino-imperium moeten kunnen uitbreiden. Het artikel werd binnen een paar uur weer van de website verwijderd. De televisiezender Kanaal 10, die ook aandacht aan Adelson had besteed, moest excuses aanbieden en daar werd een verantwoordelijke ontslagen. De altijd alerte blogger Richard Silverstein plaatste het stuk met commentaar echter op zijn weblog.

Welke kant het verder opgaat lijkt wel duidelijk: een confrontatie met de bemoeienis van het zionistische netwerk in andere landen. Boycotacties nemen toe, zoals die van meer dan honderd artiesten, musici en schrijvers in Engeland, en vele honderden anderen. Tegelijkertijd probeert het zionisme door middel van directe invloed op parlementen, zoals in Frankrijk, of door wetgeving kritiek op Israël en demonstraties te verbieden. Zelfs de handelsbetrekkingen tussen de V.S. en de E.U. krijgen te maken met de rol die de zionisten op internationaal vlak spelen (bijv. Congresleden werken aan anti-boycotwet).

Het is dus hopelijk voor iedereen duidelijk dat de situatie in Palestina een mondiaal probleem is. Verdere expansie en verdere bewapening zijn alleen mogelijk indien Israël permanent in conflict blijft en daarvoor worden wereldwijd hulpbronnen aangeboord. We zullen niet van de ene dag op de andere de nauwe relatie tussen grootkapitaal en politiek kunnen verbreken, maar er zijn veel signalen dat mensen zich niet langer voor de gek willen laten houden. Griekenland en Zweden laten zien dat men ook op regeringsniveau bereid is de problemen te benoemen. Dat geeft miljoenen mensen hoop. De grootste vijand van het zionisme is tolerantie en openheid, als men met die waarden voor de Palestijnen blijft opkomen moet de onhoudbaarheid van het zionistische project voor iedereen duidelijk worden. En alle idiote maatregelen en wetten die zoveel landen in de maag gesplitst kregen worden daarmee irrelevant.

Engelbert Luitsz

Lees in ieder geval het stuk van de boze post-zionist Uri Avnery: The Casino Republic, The Real Ruler of Israel: Sheldon Adelson